The Big Lebowski ✅ 74

Bir karakterler hikayesi. Bunu tam olarak nasıl açıklarım bilmiyorum fakat şu an aklımdan geçen tek düşünce bu. Bunu Monthy phytonda da düşünmüştüm ve oradaki halini karakterler olarak doğru, genel olarak yanlış bulmuştum. Ama burada her şey bir karakterler hikayesi çıkartmaya çok uygun.

Karakter karakter derken ne anlatmak istediğimi şöyle anlatayım. Bazı hikayeler başlamak ve bitmek için vardır. Anlatacakları enteresan bir şey ve bunları anlatacak insanları vardır. Bunlarda karakterlerdir. Ama hikaye bir son bulmak amacında değil ve daha çok anlatanları anlatmak çabasındaysa ya da ön planda olanlar anlatanlar ise bu bir karakter hikayesidir. En azından benim gözümde. Ve burada da tam olarak bir hikayeden bahsedemeyiz. Çünkü burada aslında anlatılacak bir şey yok. Hikayenin orada olmasının tek sebebi karakterlerin bir dünyaya ihtiyaç duyması.

Öncelikle şöyle bir adamı izlediğimizi unutmayalım. Kendisi hayattaki hiçbir şeye önem vermeyen aylağın teki ve sikik bir halı için girmediği dert kalmıyor. Sikindirik bir halı ve tüm hikaye burada başlıyor. Belki bu o kadar da enteresan gelmemiş olabilir ama filmin sonlarına doğru hakkında bir gram bilmediğimiz bir adamın ölümüne üzülmemizi başarıyorsa bu film başarılıdır. Ve aynı zamanda başarılı bir karakter dünyasıdır. Çünkü izleyici yani ben sahnenin varlığından artık kopmuşuzdur. Tek gördüğümüz şey oradaki insanların gerçek olduğudur bir yerden sonra.

Film bu gerçek olma illüzyonunu da gene karakterler üzerinden yapıyor. Bir salaklıklar ve absürtlükler silsilesine o kadar normal karşılık veriyorlar ki  sanki bu hayatlarında her zaman gerçekleşiyormuş hissini öyle veriyorlar ki onlara inanmaktan başka çare bırakmıyorlar. Dude'ün etrafında bir dünya oluşuyor ve herkes bu dünyanın kurallarından memnun. Dude bu dünyanın tanrısı. Onunla arkadaş olan bir şekilde onunla yolu kesişen bir karakter artık onun bu absürtlüklerle dolu dünyasından çıkamıyor. Sanki etrafında herkes o olmadan var olamayacaklarını biliyormuş gibi.

74