Mayıs Sıkıntısı ✅ 71

Şimdi en  büyük sıkıntıyla yani benim filmle olan sıkıntımla başlayalım. Filmin ilk yarısı çok güzel hatta neredeyse mükemmele yakın gibi olsa da ikinci yarı dehşet-ül vahşet derecede sıkıcı. Yani filme filme özel bir ilgim oluştu benden gördüklerim anlattıkları ve bazı planların içerdikleri ile fakat ikinci yarısında bu yoktu. Sanki anlamadığım bir dilde konuşulmaya başlanmış gibi oldu biraz. Asıl anlamadığım dil değişti fakat karakterler nasıl bu kadar (en azından bir, yani ana karakter) nasıl bu kadar değişti ben onu anlayamadım. İlk yarıda yaptıkları çizdiği portre ile hiçbir bağlantısı yok gibiydi. Tabii bu da filmin kurgu seçeneklerinden biri olabilir. İlk başta sadece bir aileyi ziyarete gelen bir oğul gibiyken ikinciside bir otoritesi olan bir amacı olan bir işi olan yönetmen karakterine bürünnülmüş gibiydi.

Ama ilk yarı... İlk yarı öyle değildi işte. İlk yarı herşey daha samimi daha gerçekçi daha içtendi. Yer oldu kendimde gördüğüm duyguların tezahürünü farklı farklı karakterlere dağılmış şekilde gördüm. Yer oldu ekranda kendi babamı, dedemi falan gördüm. Yer oldu gerçek hayatta çokca karşılaştığım etkileşimlerin aynısını gördüm. Aynısını yapmak sanat değildir fakat iş insan etkileşimi temeline gelince bir kamera karşısında bu kadar gerçekçiliği yakalamak imkansız olabilir. Onu geçtim yapmacık dahi olsa bunları bir contexte uydurmak çok kolay da olmayabilir. Ve özellikle gözüme çarpan nbc klasiği iç sıkıntısından mütevellit yavaşlayan planlara aşığım ben herhalde.

Bir de ben 2000'leri içime kazımışım gerçekten ya. O 90'lardan kopamamış ama aşırı hızlı değişimlerin yaşandığı insanların o ya da bu olamadığı o garip dönem gözüme ne zaman çalınsa hep bir gerilere gidiyorum. Çok yaşlıda değilim ama sanki geçen zaman benim bütün ömrümden çok çok daha büyükmüş gibi geliyor gözüme.

71