Bitirdikten Sonra

  by Miguel Angel Lamata, 2018, 1h43min İyi produksiyon bok gibi film. 33 27.10.2023

  by Tony Palmer, 1974, 1h46min 70'lerde konser yapmakla alakalı güzel bir deneyim arşivi. Kadınlar, teknik sorunlar, müzisyensel sorunlar ve hippicilik. Yani bir şey olma çabası var belki bir belgesel bir turne anısı falan olacak ama çok şarkı yani her konserden bir şarkı gördük maşallah. Şarkılarını spotify'dan da açabilirim ama filmin normal olarka bundan haberi yok. Leonard Cohen çok dinlediğim bir şarkıcı değildi ama bazı şarkılarını başka şarkıcılardan dinlemiş ve çok beğenmişim onu fark ettim. Bunun dışında film bir kısmında oturduğum sokağı bir kent ormanı bir millet bahçesi bir piknik alanına çeviren orospu çocuklarına sövdüğüm, bir kısmında telefon oynadığım ve en akılda kalan anı Leonard Cohen'in aşırı güzel bir hanımefendiyi reddettiği an olan ortalama altı bir şey ama film değil. 34 18.06.2023

  by Attilâ İlhan, 1948, 16.07.2022 Yükselemedim. Bir iki şiir hariç beni etkileyen bir şey yoktu. Uyumaya çok yakın olduğum anlar oldu.  33 17.07.2022

by Paul Thomas Anderson, 2002, 1h35min Pure Cringe. Baba bu neydi ya. Bi kere sanat yapıcam diye böyle sikko ses yönetimi yapılmaz, bunu bir kenara atayım. İki, bu ne lan, her şey o kadar soyut ki tüm her şey bir rüya herhalde. Yarısında kapatıyordum nerdeyse öyle kötü hissettim filmde. Kısa olmasa garanti kapatırdım. Ana karakter 3 - 5 adam dövdü allahtan da o çok ufak aksiyon bile filmi bir noktaya taşıdı çünkü ortada bana kalırsa hiç bir şey yoktu. Tabi yükseltti derken çok bir şey de beklememek lazım.  Bunun bir rüya filmi olduğuna daha eminim artık. Yok çünkü mantıklı bir açıklaması. Eyvallah rüya filmi de yapılır, hatta iyi de yapılır hatta niye yapılmasın ama bu film onun iyi bir örneği falan değil ya da rüya filmi bile bu kadar soyut olamaz bu ekstrem bir kopuklukta. Film o kadar az şey sunmasına karşın nasıl bu kadar karmakarışık olabiliyor ben bir sik anlamadım. ese ağlanı kimse anlamıyor, bir hanımefendi anlıyor, oğlan aşık oluyor, sonra dayak yeniyor, oğlan bir garip, herke

2002, by Godfrey Reggio, 1h29min Teknoloji, teknik, negatif, kontrast, stok ve arşiv içinde kendini boğum boğum boğmuş bir film. Serinin ilk filmiyle arasında milyonlarca ışık yılı fark var. Bir kere stok harici görüntü var gibi durmuyor (varsa da hepsi stok görüntüye benziyor), Godfrey sürekli aynı şeyi yaparak görüntüleri filmleştirmeye çalışıyor fakat çok başarısız oluyor. Oysaki 2. filmle arasındaki süreçte kullanmaya çok çok uygun hatta ilk filmden bile etkili olacak olaylar yaşandı ve bunları görüntülerini kullanabilirlerdi. Sanki hiç yapmak veya uğraşmak istenmemiş gibi, zorla yapılıyormuş hissi çok hakimdi. Film o kadar kötü ki normalde 3 notayla masterpiece yazan Phillip abim farklı farklı tonla enstrüman kullanmış, güzel güzel müzikler yapmış ama o bile kotaramamış filmi. Ölü doğmuş bir film maalesef, hayal kırıklığım çok yüksek.  28 26.03.2022  

oh look a simple indian çöp. aga bu ne allah için yazarken falan utanmadınız mı ya. Bu filmin bana tek kattığı annemin ne kadar indian geni taşıdpını merak etmem oldu. ama bu ne allah için yani normalleşmiş fantazi yazmışlar bak bu akım hayatıma mad manle girdi daha da kötüye gidiyor. yazmayın kardeşim normalleştirilimiş fantazi hayır madem yazıcaksın normalleştirme hem kendine sınır vuruyorsun hemde birşey çıksın diye bekliyorsun. sonu fransıza bağlanmadı tilt oldum herhangi bir hindi annenin öyle bir çocuğa tokat atmamasına daha bir tilt oldum on defa öldürürdüm o çocuğu 26

Bu dünyada anlamadığım çok şey var. Mesela Türk dizileri neden bu kadar kötü olmalarına rağmen bu kadar çok izleniyorlar. Kötü senaryo kötü çekim teknikleri ve 2 saat kadar süren işkence. Bunun sebebi ne? Bu kültürel bir durum olsa gerek. 80'lerde evlere gelen az sayıda televizyon ile bir şeyler izlemek kültürü oluştu önce. Sonra bu kültür bir anda bir topluluk kültürüne evrildi. Toplulukla eğlenmek her zaman daha kolay olmuştur (dönemin dizilerinin iyi veya kötü olduğunu bilmeyerek) kötü bir şey de çıksa izlemek zor olmaz. Biraz ileri sarıp günümüze geldiğimizde dizi izlemek bir topluluk eğlencesi olmaktan sıyrılmış durumda. Çünkü herkesin artık bir televizyonu var ve televizyon izlemek evlere doluşmak için artık geçerli bir sebep değil. Ama bu kültürün getirdiği o zamanların artısı olan bir eksi var dizi süreleri. İnsanlar bu sürelere alıştığından artık pek değiştirilmek istenilmiyor bu süreler ve insanlarımızın çoğuda alışmış gözüküyor. Ama konumuz Mad Men ve bu dizi ne uz

Ah be babacım be. Ya harcamayın şu potansiyelinizi şöyle ya. Yapın güzel bir film izleyelim güzel güzel ama yok illa bir yerinde batıracaksınız değil mi. Şimdi film gerçekten iyi başladı hani olur ya Cannes'da ödül almış filmler onlar gibi bir açı onlar gibi saklanmış bir konu falan. Belli bir şeyler anlatacak film. Oyuncular göze hoş geliyor batmıyor. Oyunculuklar kötü değil. Görüntü falan ilerledikçe daha güzel gelmeye başlıyor sonra bam... sekans araları açılmaya başlıyor. Sekanslar ilerledikçe sayı artıyor, sayı arttıkça aradaki boşluk artıyor ve boşluk nedense hiç dolmuyor. Sekanslar bir şeyler anlatmaya çalışıyor ama yok olmuyor, bağlayamıyor. Doğal hızında ilerler bir halde iken zaman kavramı izleyici için yok oluyor. Hayat neden olduğunu bilmeden boka sarıyor. Geçerli sebepler olmadan bir şeyler oluyor. Mantıksal boşluklar artıyor da artıyor. Ama bir şey var: Ana Tema. Film bir depresyonu anlatıyor değil mi. Bunu izleyiciye vermek için hiç üzerine gidilmiyor. Çok