Bitirdikten Sonra

Ayıptır söylemesi bu neydi şimdi. Yani eski film falan da bu nedir abi. Yani aşırı kopuk olmasına mı laf edeyim yoksa duygu spektrumunda her şeyi denedikleri için saygı mı duyayım, yoksa ucuz bir AVM reklamı gibi mi davranayım. Normalde olsa duvardan duvar vururdum ama her ne kadar kötü çok fazla şey olsa da birkaç şeyi iyi yaptığı için çok da kızamıyorum. Bir kere iyi kötü bir senaryo arka planı olarak televizyon yayınlarını kullanmaları aşırı hoşuma gitti. Zombi nedir, dünya bundan sonra böyle, vesaire gibi konuları televizyondan tartışma programı gibi anlatması çok üst düzey bir hareket bence. Ayrıca hem televizyonla hem de ilk sahnelerle yok olan toplum ve normlar ile birlikte insanların da ne kadar uçlaşabileceğini, delirebileceğini anlatması daha doğrusu bunu anlatmak için zaman ayırması çok hoşuma gitti. Duygu spektrumu muhabbeti de film boyunca olabilecek her türlü fırsatta karakterlere farklı duygu çerçevelerinde anlatmaya çalışması. Bu da belki diğerleri kadar olmasa da

Ben bu filmi daha uzun sanyordum. Şimdi içinde bulunduğum yıl ve durum özelinde (yaşlandım ulan) çok önemli bir filmmiş gibi gelmedi bana. Daha önce izlediysem de hatırlamadığı için bir nostalji esansı da yok ortada. Haliyle biraz saf bir şekilde izledim diyebilirim. Şöyle bir iki adım kenara atıp filme baktığımda ilk gördüğüm şey hem mesaj hem de hayal gücü ittirme açısından çocuklar için ne kadar büyük bir etkisi olduğu. Düşünsene küçük bir çocuksun ve oyuncaklarının yaşadığını gösteren bir şey izliyorsun. Sonrasında gelebilecek çılgınlıkları tahmin edemiyorum. Ama şu anda yaşayan ve 21 yaşında olan ben için bu hayal dünyasının kapılarını açacak o doping etkisi pek yok. Yapılan tercihi yaratıcı ve başarılı bulmaktan pek öteye gidemiyorum. Yani filme duygusal bir bağ katamıyorum. İyi ve tamamlanmış bir film ve lakin benim kitabımda yukarılara oynayabilecek bir şeyler barındırmıyor. Temelde hiçbir açıdan kötü değil hatta kimi açılardan iyi ve üzeri. Fakat o onu özel kılan dokunu