Seeking a Friend for the End of the World ✅ 97

 2012, by Lorene Scafaria

Ya sen çok güzel bir şeysin ya. O kadar naif bir filmsin ki bazen anlayamıyorum nasıl bu duyguları ben hissedemiyorum, ben nasıl bu kadar naif olamıyorum diye. Çok basitsin o kadar basitsin ki çoğu insan bence seni anlamıyor. Belki sinema filmi olmana çok takılıyorlar, belki o naiflik ve basitlik artık kompleksleşmiş insanlara bir anlam ifade etmiyor. Belki de başarılı bir gişe yapmışsındır bilemiyorum ama gerekli ilgiye sahip olduğunu düşünmüyorum. 

Çok güzel noktalara sahip olman mı desem, müzik seçimleri mi desem, birbirine çok yakışan iki tezat karakterin yaşananlara adaptasyonları mı desem sanki birbirine çok yakışan basit şeylerin birleşimi gibisin. Ne bir duygu ne bir diyalog ne de bir oyunculuğun aşırılaştığı ya da düştüğü an yok. Hep belirli ve kendi temasına uygun bir hızda ilerliyor ve çok yakışıyor üstüne.

Benim duygusal boşluklara sahip olduğum bunca yapış yapış yorumdan sonra biraz malumun ilanı olacak sanırsam ve bir diğer malumun ilanı da filmin bendeki bu duygusal boşluklara cuk oturduğu gerçeği olacak. Sırf bundan sebep burada yazıyı yazmamdan aylar sonra bir ekstra paragraf eklemek istedim. Bu satırları buraya tekrar aktarırken aslında ne kadar yapış yapış olduğunu kendim birinci elden tecrübe ettim. Ve lakin ben bu satırları filmi hemen bitirdikten sonra yazarken aslında ne iyi yazdım ha falan gibi düşünüyordum. Bunun birinci ve tek sebebi bu filmin duygusal olarak beni o anlarda çok etkileyebilmiş olması. Şu an bir daha izlesem gene çok etkilenip gene yapış yapış yorumlar yapacağıma eminim. Bu yukarıda da dediğim gibi evet duygusal boşluklar ve oralar tam gelmesi ve ayrıca aslında bir insan olarak hayattan ne anladığım ile alakalı. Bence bu film bir insanın hayatında kovalaması olmasa bile değer vermesi gereken şeylerin bir kısmını çok ince anlatıyor. Aşk, Aile, Huzur... Yani bunları söyleyerek Amerika'yı yeniden keşfetmiyor film fakat kıyamet temasıyla beraber sanki bu temaları daha bir süzgeçten geçirip daha bir arındırıp, saf ve konsantre bir hale getiriyor. Tabi bunlar benim hayata bakış açımla alakalı şeyler, herkese hitap etmesini beklemek saçma olur ama bu film bana üzerine tam oturan bir takım elbiseyi andırıyor. He bir de yazarken fark ettim Keira Knightley'e aşığım sanırsam.

Hep demişimdir burası vasatlığa övgünün en bayrak tutan platformudur. 10 puan verdiğim ve daha vermediğim filmleri burada bulmak mümkündür. Çünkü vasat eksiğinin farkındaysa onu unutturacak bir şeyler dener. Bazen tutar bazen tutmaz ama kesinlikle dener. Burada da bakınca bir ürün olarak ne kendini öne çıkaracak bir farklılığı var, ne teknik olarak kendini öne çıkaracak bir farklılığı var, ne de oyuncular Keira Knightley ve Steve Carell gibi aşırı başarılı oyuncular olsa da oyunculuk olarak bir farklılık var(yanlış olmasın oyunculukları çok iyi bence bu filmde fakat filmi öne çıkaracak mana da bir farklılık sağladıklarını söyleyemem. Biraz posterlik seçimler gibi geliyor bana çünkü oynanacak karakterler orta sınıf oyuncular tarafından bile çok iyi bir şekilde kotarılabilirmiş gibi. Ama benim sözüme ne kadar güvenilir orası tartışılır.). Ama gel gör ki bu vasatlığın içinde bir şeyler gelip beni duygulandırıyor. Hatta duygulandırmanın yanında içimi bir rahatlamayla, bir sakinlikle dolduruyor. 

Dünya sona erdiğinde gerçekten önemli olan şey ne olacak sorusuna bence kendince çok ince ve zarif bir mesaj veriyor film. Zarifliğin unutulduğu bir coğrafyada kendi gündeminde kaybolmuş ve duygularını unutmuş ben için bulunmaz nimet.

97