Bitirdikten Sonra

 Gerçekten hayatlarımızı bir baloncuğun içinde yaşamıyor muyuz? Ya da etrafımızda kendi hayatımızla ilgili bir şeyler yaşanırken kontrolde olmadığımız hissine kapılmıyor muyuz? Peki ya biz de Truman gibi bir baloncuğun, yalan bir baloncuğun içerisindeysek? Eğer baloncuk yalansa neden acı, vahşet, kan kaçınılmazdır? Belki de baloncuk tek gerçektir veya bizim için en iyisidir. Ama en iyisi her zaman istediğimiz şey midir? Her şey bir kenara eğer biz izleyen olarak bu tip soruları soruyorsak bunu filme döken insanların akıl sağlıklarının yerinde olduğunu öne sürebilir miyiz? Yanlış anlaşılmasın hepimiz mental olarak bozuk yapılarız fakat bunu yapan bir beyin, izleyenin sorduğundan daha tehlikeli sorular sormaz mı? Bunu yazan, çeken, yöneten, oynayan kısacası bunu hisseden her insan şüpheye düşmez mi? Velhasılıkelam düştük. Film bitince şöyle bir etrafıma bakındım kimseler var mı diye. Ve eminim ki bir çok insan da aynı şeyi yapmıştır. Bir filmin bunu yaptırabilmesi de mükemmel bir e

Beklediğim sonu alamadım belki ama mükemmel bir 100 saat geçirdim. Daha iyi 100 saatler harcamışımdır oyunlara ama bu da yenilir yutulur bir 100 saat değildi. Gerçekten klas bir 100 saatti. Ki oyunu 120 saatte bitirdim. Bu da oyunun asıl vurucu noktasının bir göstergesi. Bence oyunun ilk kısımları o kadar yavaş ve sıkıcıydı ki 20 saatim çöp edilmiş gibi hissetmeye başlamıştım. Ama zaman geçtikçe ve hikaye ilerledikçe oyunun temposu o kadar güzel artıyor ki o 20 saat gerekliymiş gibi bakıyorsunuz oyuna. Sanki bir giriş paragrafı gibi oluyor o ilk 20 saat. Genellikle konuya girilmeyen etrafında tur atılan ama burada bir yerde işte ana konu diyen girişler gibi. Temponun yükselişinin saniye saniye deneyim etmek bu oyunun en vurucu yanlarından biri kesinlikle. Oyunda harcadığınız her dakika daha büyük, daha da büyük şeylerin yaşanmasını görmek ve bir sonraki büyük şey için beklemede olmak kesinlikle mükemmel bir his. Yani eğer oyunun başlarını oynayıp bıraktıysanız bir şans daha

Bazı kitapları okumak sancılı süreçlerdir. Deliler gibi okumanıza rağmen bitmez bazen. Bazen de bir cümleyi hatta bir kelimeyi bile anlamak o kadar uzun sürer ki nasıl bitecek bu kitap dersiniz. Açıkçası ben bu soruyu sormadım ama kitabı okumak gerçekten sancılı bir süreçti. Öncelikle kitap bilmediğim yada yeni gördüğüm pek bir şey anlatmıyordu. Ben bu tanrı insan teması ve onun ile ilgili kitapta belirtilen olasılıklara az biraz aşinaydım zaten. Daha önce bunun ile ilgili şeyler tüketmek bu kitabın benim için olan ilginçliğini azalttı ancak asıl sorun başka bir şeydi. Kitap, tanrı-insanı anlatmak için yola çıkıp gene insanı yani Homo Sapiens'i anlatmış. Kitabın büyük bölümünde gene aynı yazarın daha önce yazdığı Sapiens'te anlattıklarının gölgesi hakim. Eğer Sapiens'i okuduysanız kitaptaki pek çok şeyi okumuş gibi olduğunuzu söylemeliyim. Bu tıpatıp aynısı gibi anlaşılmasın. Kitap Sapiens'in sonunda anlatıkları ile bir başlangıç yapıyor ve orada anlattığı pek çok