Half-Life 2 ✅ 93

 2004, by Valve, 23h, 25.12.2021

Aga adamlar oyun yapmış aga. Oyun dediğin şey budur işte, her noktasında farklı şeyler deneyen, eğlendiren, hızlandıran, yavaşlatan ama tüm bunları en üst seviyede veren. HL2 tam öyleydi bence, verdiği çeşitli şeyleri olabildiğince üst perdeden ve olabileceği en iyi hal ile vermeye çalışmış. İlk oyunlardan en büyük farkı hikaye burada çok çok çok daha derin şekilde işlenmiş. Evet belki bir şeyleri tam olarak açıklamaktan oldukça kaçınıyor ama derinlik yaratmaktan kendini hiç alıkoymuyor. Uçurumun dibini hiç görmüyorsun bulutlardan ama çok derin olduğunu her an hissediyorsun. Hikayenin bir parçası olarak bu oyunda ekstra gözüme çarpan şey karakterlerin varlığı oldu. Tamam ilk oyunda da karakterler iyi ya da kötü vardı ama hem teknik eksikliklerden hem de oyunun hikaye konusunda çekingen davranmasından kimse bir kimlik kazanamıyordu hatta ana karakter bile. Oyunu yapayalnız oynuyormuşum hissi aksiyonlarımı ruhsuzlaştırıyordu. Bu açıdan oyunda gerçek karakterler görmekten ne kadar mutlu oldum anlayabilirisin. Eli, Alyx, Barney, satıcı karı, Lamar, Dog o kadar beklenmedik seviyede özellerdi ki etkilendim. Ki oyun karakterlere eğilmiyor bile fakat ilk oyundaki eksiklik burada en küçük karakterin bile patlama yaratmasına sebep oldu. Çoğu zaman sadece görüntülerinin diğer npclerden farklı olması bile yeterliydi aslında ama çok kısıtlı diyaloglarının bile hikayedeki yeri onları bambaşka hale büründürdü. 

Bir diğer mükemmel nokta, mekanlar. Her bölüm ve bölümün içindeki en küçük parçalar bile ne kadar detaylı çalışıldığının bir göstergesiydi. Bunu ilk oyunda da övmüştüm. Bazen sırf zorluk olsun diye de olsa, bu lineer ilerleyişe detay ve beklenmediklik katmak çok özel kılıyor bölümü ve geniş anlamda oyunu. Burada daha büyük alanlarla beraber detaylar gözden kaçabilir bir konuma düşmüş fakat temelde A'dan B'ye ulaş görevini o kadar çeşnilendiriyor ki detaycılık tadı damağında kalıyor hatta yediğin şeyin A'dan B'ye git görevi olduğunu bile unutuyorsun. Her bölümün birbirinden farklı olmasını, farklı hissettirmesini, farklı tempoları olmasını temelde aynı ögeler ile başarabiliyor olmak mükemmel bir yetenek. Tüm oyun dünyasındaki en iyi bölüm tasarımları liste falan yapılsa buradan girecek çok örnek var. Mesela Ravenholm, mesela son bölüm. Diğer bölümlerde çok başarılı fakat bu ikisi benim gözümde başka bir noktada. 

Bölümlere kimlik katan en önemli etkenlerden biri de tempoydu bence. Oyuna başlar başlamaz bir anda aksiyona giriyoruz ve artarak giden tempo sonunda rahatlıyoruz. Oyun bu döngüyü birkaç defa tekrarlıyor, hem aynı bölümün içinde hem de bölümler arasında. Burada asıl farklı hissettiren yukardaki detaycılıkla beraber düşünülünce sürekli koştuğumuz o kısımlardan sonra gelen nefes alma noktalarının ne kadar özel hissettirdiği. O koşuşturulan kısımlar da kendi içinde farklı şeyleri öne çıkarmasıyla aslında hangi tempoyla hangi unsurların uyumlu olduğunu çok başarılı belirleyerek kendini özelleştiriyor. Mesela yürüyerek Nova Prospekt'e ulaşmak tek başına aşırı sıkıcı olabilir fakat bunu bir Antlion ordusu yöneterek yaparsanız mükemmel bir bölüm elde edebilirsiniz. Araçlarda bu temponun önemli unsurları. Mesele ben Buggy kulladığımız kısımları pek beğenmedim fakat kanalda bot kullanmak çok eğlenceli ve hızlı temposuna uygundu. Araç kullanılan kısımlarda gelen silah çeşitliliği ve düşman çeşitliliği en kötü durumda bile o farklılığı hissettirmede etkin rol oynuyor. 

Neyse çok güzel şey yazdık bir de kötüleyelim. Valve'ı tebrik ederim. Zor seviyedeki düşmanların AI'ları gerçekten başarılı. Side steple mermiden kaçmalar, çok mantıklı bomba atmalar, taktiksel alanlara dağılmaları falan çok çok başarılı ve oyunun zevkini aşırı arttıran unsurlardı. Fakat baba bizim eşlikçiler niye 13 IQ. Yani tamam durumları kötü, yemek falan yiyemiyolar eyvallahta bu kadar da salak olmak zorunda değiller ya. Adamlara sıkmıyorlar, çok kolay ölüyorlar, ilgiyi üzerlerine hiç çekemiyorlar, üzerlerine atılan hiçbir şeyden kaçmıyorlar ama asıl rezil oğlu rezillikleri, ulan ayağıma dolaşıyorlar. İki tane Striderla savaşıyorum altıma girip girip beni blokluyorlar. Lan zaten bir işe yaramıyorsunuz bari beni bırakın nolur amına koyayım ya. Doktor gel, doktor git, doktor bensiz gitme hay ananı sikeyim nolur iki dakika sus ölüyo musun napıyosan yap çık hayatımdan ya. Ya adamların elinde bazuka var bir kere bile sıkmıyorlar hayır düşmana hasar verme tamam ama bari yalancıktan sık ya. Hadi onu da geçtim bari öldüğünde düşür de ben kullanayım yani bir işe yarar en azından o da yok. 5 bin tane adamla savaşıyorum saklanacağım yere medic bana medkit verecek diye giremeyip ölüyorum. Opposing Force'daki yani kaç yıl öncesinin oyunundaki eşlikçiler bile on kat akıllıydı sizden. Hayır en azından noclip olsun bu arkadaşlar içlerinden geçebileyim ya nolur lütfen ya. Tamam onu da yapma ama en azından sal kendi ellerimle öldürebileyim bu arkadaşları, tamam ekstra mermide verme ben kendi cebimden harcayayım ama nolur bu çileyi bitir. İnş diğer oyunlarda yoktur bu salaklar. 

Tekrar iyi noktalara dönersek Gman ve Freeman çok iyi bir ikili oluşturuyorlar. Gman'in getirdiği o ucu bucağı belli olmayan gizem bulutu öyle bir algı yaratıyor ki oyunun lineerliğinden bile anlam çıkartabilecek konuma geliyorsunuz. İşte özgür seçim diye bir şey yoktur, "so called Freeman"ler, "last man on the earth"ler falan baya oyunun konseptini de hikayeye yedirmiş kendini meşrulaştırmış bir hale gelebiliyor. 

Şimdi bu oyunla ilgili benim asıl sorunuma gelelim. Bu oyun çok çok iyi bir oyun fakat benim için özel bir oyun mu kestiremiyorum. Kesinlikle gördüğüm en başarılı oyunlardan biri bunun hiçbir farklı açıklaması yok ve hatta o kadar mükemmel ki büyüleniyorum fakat bu oyunu kalbime yakın bir oyun olarak göremiyorum. Bunun sebebi hikayenin biraz oyuncu bilerek uzakta tutmasından mı kaynaklanıyor, büyük gizem bulutundan mı yoksa bambaşka bir şeyden mi pek fikrim yok ama aşırı kendimi içinde kaptırdığım oyunla tam anlamıyla bir bağ kuramadım. Ne kadar vasat şeylere bile bir yakınlık duyduğumu düşününce kendimi içinde bu kadar kaptırdığım bir oyundan da bir yakınlık bekliyordum. Belki oyunun ürün olarak mükemmelliği o kadar baskın geliyordu ki benim sıradanlığımla pek anlaşamıyorlardı. 

93

31.12.2021