Bitirdikten Sonra

 1982-1990, by Katsuhiro Otomo, 28.09.2021 Ne diyeceğimi bilmiyorum. Uzun zamandır başından sonuna bu kadar hızlı geldiğim bir yapım olmamıştı. Hadi bir süredir olmamıştı diyelim. Akira'nın altında yatan ya da vermek istediği mesajı tam anlamadığımı söylemem lazım. Tüm hatıralar, duygular, evrimler falan uçuşurken baya kafam karıştı. Bunun önemli bir sebebi de romanın basit bir temele oturmaktansa kompleks bir temele oturmayı seçmesi olabilir. Çünkü yaratılış, varoluş ve insan ırkının yönü, geleceği gibi konular son sayılarda baya bir sazı eline alıyor. Eee haliyle böyle sorulara katı cevaplar vermek mümkün olmadığından tüm kaosun içinde biraz uçuculaşıyorlar. Hakeza bana göre Akira bu temeller üzerinde olduğu için değil, estetik ve sürükleyicilik bakımından çok etkileyici bir yapım.  Çizimlerinin ve dizaynın estetiğini anlatabilecek ya da değerlendirebilecek biri değilim fakat yeni bir dünya savaşı sonrası konseptine uygun aynı zamanda güncel estetik değerleri de koruyan bir yapım

  2015, by Elajandro G. Iñáritu, 2h36m Bir filmin tek albenisi sahiden Di Cabrio ayıyla dövüşüyor olabilir mi? Olabilirmiş. Bir kere baştan söyleyeyim aşırı kolaya kaçılmış ve hiçbir şey (neredeyse hiçbir şey) anlatmayan bir film. Ama sürekli bir şey anlatacakmış gibi duran da bir film. O kadar anlamsız ki ya nolurdu bir narative derinleştirici öge olsa ama maalesef hiçbir şey yok buna dair. Nasıl oluyorsa sürekli hayatta kalan bir adamın intikam hikayesi ve bu çok anlamsız.  İnsan ölmesi zor bir varlık olabilir çoğu örnekte (tam tersi çok kolay ölen de olabilir bu arada) ama bu şartlar altında Glass bu kadar uzun yaşayamaz abi. Ayı zaten götünü başını her yerini parçaladı ölmedin, o kadar soğukta kaldın hipotermiden ölmedin, boğazın delik hava kaçırıyorsun ölmedin, 20 metreden atla aşağı düştün ölmedin, çiğ et yedin günlerce hiç bi bok olmadı, yaraların iltihaplandı hala ölmedin, fransız saldırdı ölmedin, kızılderili saldırdı ölmedin, kendi adamın saldırdı ölmedin en sonda kendin kara

  2003-2004, by Seiji Mizushima, 51B S01 B01 - Those Who Challange The Sun, by Kazuki Kakuta, 04.10.2003, 25min Özlemişim diyebilir miyim? Hayır kesinlikle diyemem ama yaşlanmışız be baba onu diyebilirim işte. Gözüme farklı gelen birkaç kısım var. İlk bölüm baya baya bir çiğ köfte gibi fırlatıyor bizi hikayenin tavanına ve yine aynı bir çiğ köfte misali yapışıyoruz tavana. 20 dakikada aslında çok derin olan meramını anlatıyor ama baya da bir; ulan nasıl oldu, nerde oldu, ne oldu gibi soruları da ateşliyor içerde bir yerde ki bunun sebebi konuyu derinleştirmeden kendini anlatacak bir alana sahip olamayacağı gerçeği. İlk dakikadan zaten bir bruh moment yaşadım, daha açar açmaz nereye düştük moduna girdim. Sonra bir anda 3-4 yıl geçmiş ve anlık olarak daha hafif bir olaya geçiyoruz ama o hikaye de pek hafif değil bunu hem aynı bölüm süresince hem de seri ilerleyince daha da bir fark ediyoruz. Diğer bir bruh moment da hızlı hızlı pek çok temel ögenin anlatılmaya çalışılması olabilir. Sonuç