Bitirdikten Sonra

Upuzun bir ara ve ben artık hareket etmek istiyorum. Kendimi kültür açısından, daha doğrusu popüler kültür açısından geliştirmek amacıyla yazmaya başladığım bu yazılar uzun bir süredir ortada yok. Aslında bir çalışma süresi gibiydi bu ilk bakışta fakat bir anda rehavete ve bir farklılaşmaya yöneldi. Rehavet bu aralar kitap okumaya olan soğukluğum ile başladı. Farklılaşma ise hayatımda şu an önemli bir yer kaplayan bir şeyi geliştirmek amacıyla ortaya çıktı. Aslında Aylak adam okuyarak başladığım bu tur farklı bir kitapla son buldu. Ama öncelikle farklılaşmayı biraz açıklamam lazım ki zaten kitap hakkında diyebileceğim pek bir şey yok. Almanca öğrenmeye çalışmak bu seneki en büyük zaman tüketicilerimden. Velhasıl geçen senede öyle idi fakat durum bu sene için biraz daha farklı. Ya herru ya merru diyerek başladığım bu sene aslında pek bir şey yapmıyorum gibi gözükse de çok boşlanmış bir durumda değil. Bu vesile ile geçen senelerde de denediğim ama bir türlü hayata entegre edemediğim k

İkinci sezon artık gösteriyor ki Daredevil dizisi Daredevil karakteri için yapılmamış. Ana karakterimiz bu sezon boyunca en sıkıcı karakter oldu. Kendisi ilk sezondaki şehir de şehir muhabbetinden. Öldürmem de öldürmem muhabbetine geçiş yaptı. Salak bir çocuk gibi her şeye mızmızlanıp durdu. Ama dediğim gibi artık dizinin odaklandığı karakter kesinlikle Matt Murdock değil. Dizi artık Daredevil'in etrafında geçen olaylara odaklanıyor. Matt'in çift kişilikli hali de onlarca olay,  o olaylara dahil olan onlarca yan karakter ve ilgi çekici bir sezon ortaya koyuyor. Bu karakterler kesinlikle Matt Murdock'tan daha ilgi çekici. Punisher olsun, Elektra olsun, eski arkadaşlarımız Page ve Foggy olsun hepsi ama hepsi bu sezon çok fazla kendilerinin anlatacak zaman buldular. Eskiler arkadaşlıkları, hayatları ve bilumum diğer görüşleriyle katılırken yeni gelenler enteresan hikayeleri ile sezonu domine ettiler. Aldıkları ekran süresi boyunca hepsi bir şeyler anlatmak istediklerin

Ortalama üstünün insana iyi gelmesi üzerine bir araştırma yapılacak olsa Hangover baş kahraman olarak kullanılabilir. Hiçbir şey anlatmayan, hiçbir şey vaat etmeyen ama bunun yanında o kadar ortalama üstü ki beğenmekten başka bir şey yapamıyorsun. Bir kere konu çok sıkıntılı. Bir ana tema bulmak samanlıkta iğne aramaktır. Bekarlığa veda gecesinde ne yaptıklarını hatırlamayan bir grubun hikayesi de bu iğnenin bu sefer karanlık bir kuyuya atılmasıdır. Her şey ama her şey yaşanılabilir. Buna uygun bir ortam, kafa ve karakterler var. Sonsuz bir olasılık çemberi. Bir fikri beğensen, ona bağlamak için farklı bir fikir, onu ona bağlamak için farklı bir fikir derken sürüp gider bu karmaşa. Burada da öyle bir bakıma. Yazılmış, yazılmış, yazılmış ve böyle böyle olsun bitsin denilmiş. Yani hikayede ne oluyor'u araştırırken çok da kafaya takmamak gerek. Bu adam neden geldi, bu niye oldu, bunlar ne falan gibi soru sormaya pek lüzum yok. Çünkü yukarıda da söylediğim gibi bu ortalama üstü

Oyun oynamak eğlenmek amacıyla yapılan bir eylemdir. Gün içerisindeki sıkıntılardan uzaklaşmak ya da sadece eğlenmeyi sevdiğin için başvurduğun araçlardandır. Pek çok oyun bu durumun farkındadır. Ama Freedom Force bu durumdan bihaber. Yaklaşık 2 haftadır Freedom Force ile vakit geçiriyorum ama bu soktumunun oyunu sanki mekanikleri çok iyiymiş, sanki karakter kontrolleri çok normalmiş gibi oyunu geniş alanlara yaymaya başladıkça beni çıldırma derecesine getirdi. Eski bir oyun olarak kontrollerinin gelişmiş olmasını tabii ki beklemiyorum fakat oyunu yapan insanların biraz olsun oyunu test etmiş ya da oynayanlar üzerine düşünmüş olmasını beklerdim. Bu geniş alanlara yayılan bölüm dizaynı gerçekten bir salaklığın ürünü bence. Sadece oyun uzun olsun ya da daha zor olsun gibi şark kurnazı bir mantıkla hazırlanmış bu bölümleri oynamayı reddediyorum. Koca bir binanın tepesine onlarca farklı yere yerleşmiş robot ve korunması gereken görevler yerleştirmişsen ya onlara ulaşmanın kolay olmas

Korkuluksuz sallantılı bir köprüde aradığımız tutamaklar. Hayatımız bundan ibaret. Kimileri paraya kimileri gurura tutunur. Ama o bilir ki tek gerçek tutamak, tek gerçek sevgidir. Benim bu kitapla çok farklı bir ilişkim var. Hayatımın hep değişik dönemlerinde okudum Aylak Adam'ı. Ve okuduğum dönemlerin hepsinde bir farklı aylaktım ben de. Şuan da öyleyim. Farklı şeyler deneyen aynı aylak. Çünkü temelde aynıyız. İkimizinde babası var bir türlü silemediği. İkimizde doymuşuz ama ikimizde arıyoruz. Yanından geçen kıvırcık saçlı kızla. Sırada yanında oturan kızla. Evine giderken gördüğü kızla hayaller kuran delileriz biz. Hayallerimiz masum. Belki biraz alaycıdır ama masum. Biz bir tutamak arıyoruz sadece. Anlık değil. Süresiz  bir açlık istiyoruz. İnsanları anlamamak ama onu bulmak içinde insanları anlamak istiyoruz. Biz sadece bir tutamak arıyoruz. Ama aslında biz sadece aramak için buradayız. Eğer bulursak artık aramayız. Belki kaç defa bulup aramaya devam ettik. Bizim olay

Yaşadığınız şehre bağlı mısınızdır ya da ait olduğunuzu hissettiğiniz bir yer var mıdır? Aitlik duygusunu şehirlere kazandıran nedir? Açıkçası bu tip soruların cevapları benim için pek anlam teşkil etmiyor. Ben yıllarca yaşadığım farklı farklı yerlere farklı farklı anlamlar koydum. Oradaki yaşadıklarımı, oradaki sevdiğim insanları hep daha önemli gördüm. Şehirler benim için sadece birkaç dönem ayracıydı. Hiçbir zaman bir şehri sadece o şehir olduğu için sevmedim ve ona karşı bir sorumluluk hissetmedim. Bir memur çocuğunun olağan sıkıntılarındandır aitlik. Şehirlerden çok insanlara, özellikle de ailesinden olanlara daha bağlıdır(...). Bu yukarıda anlattığım şeyler sebebince şehrine bağlı bir ana karakter olan Matt Murdock ve neredeyse geri kalan tüm karakterleri görmek beni şaşırttı. Hell's Kitchen'ın enteresan bir çekiciliği var herhalde. Ama benim gözümde yadsınamaz bir sevimsizliği de var bu şehir sevgisinin. Çünkü çok anlamsız hissettiriyor. Matt Murdock sadece bir avu

Artık kesin olarak eminim ki Monty Python'ı anlamıyorum. Çünkü bu kadar insan yanlış olamaz gibi geliyor. Herhalde bir bildikleri vardır demeden edemiyorum. Bu Monty Python'ın komedi anlayışının bir getirisi mi yoksa başka bir şey mi en ufak fikrim yok. Ama hep bir parçası eksik hissettiriyor. Belki sahne sahne incelendiğinde gerçekten başarılı bir yapımdır ama bir bütüne oturttuğumda nedense o kadar etkilenmediğimi belirtmeliyim. Etkilenmedim çünkü bir bütün değil. Komedisine lafım yok kesinlikle komik ama ortada bir bağlam yok. Koca film o birkaç dakikalık sahneleri bağlamakta o kadar sıkıntılar yaşıyor ki benim gözümde bir türlü olmuyor. Tek tek, sahne sahne başarılı olan şeyleri bir bağlama oturtamadıktan sonra da benim için pek de bir şey ifade etmiyorlar sanırsam. Bunun aynısını Flying Circus'da da yaşamıştım ve kopukluk dizideki en büyük sorunum olmuştu. Bağlama oturtmada ki en büyük sorun ise Monty Python'ın kendine has absürtlüğü. Bu absürtlük Monty Pyth