Bitirdikten Sonra

Güzel bir oyun olmak varken bazı geri kafalı tercihler tarafından çok geride kalmış bir oyun. En büyük eksisi oyun dizaynındaki detaylara önem vermemesi olabilir. Dizayna temel olarak bakıldığında başarılı olabilir fakat; haritadaki toplanabilirler, bölüm ve harita dizaynlarının erişebilirlik sıkıntıları, tekrar oynanabilirliğin azlığı ve oyun içerisinde pek çok farklı konuda tekrara düşme gibi kısımlar o kadar kötü ele alınmış ki koca bir ouf patlatıyorum. Oyun boyunca pek çok şey o kadar rahatsız hissettiriyor ki, kafayı yememek için kendimi zor tuttum. Gördüğüm toplanabilirler toplayamamak ya da hangisini toplayıp toplamadığı mı hatırlayamamak, harita içerisinde hızlı hareket edememek, portlanan kontrol şemasının kötülüğü yanında kolla oynanıldığında ki kötü kamera açıları, genel olarak erişilebilirlik ve oynanış sıkıntıları, hikayeyi anlatmak için nedense bu kadar uzun bir oyunda az zaman harcanması gibi tonlarca küçük ama bir araya geldiğinde can sıkıcı hatalar yapılmış ki

Küçük veya büyük hayatımız boyunca bir takım hatıraların izlerini kaybedebiliyoruz. Ama eminimki her erkek babasının bıraktığı izleri sonsuza kadar taşıyor. Ayrıca babanızın iz bırakması için kimi zaman orada olmasına bile gerek yok. Babasız bir çocukta bile bir babanın izleri vardır. En azından onun yokluğunun bıraktığı boşluk vardır. Yani bir şekilde oradadır o iz. Bunu hangi gen, hangi kültür, hangi psikolojik durum sağlıyor bilmiyorum ama o adamın hep bir parçamız.Yüzyıllardır taşınan bir garip miras söz konusu. Bu da yukarıda bahsettiğim kümeye dahil bir adamın taşıdığı mirasın yansıması. Erkekler arasında sayıları az olmasa da bir azınlığı temsil eden çekinik bir streotipin içinde taşıdığı baba korkusu. Bu korku hem kendi babasına, hem de kendi babalığına dair bir korku. Nasıl "Adam" olacağını bilmeyen bir adamın korkusu. Bu aslında erkeklerin psikolojik olarak ne kadar hasarlı olduklarının bir kanıtı. Yaşadığımız küçük ya da büyük pek çok şey dayanma gücümüzün

Netflix'in yaptığı en iyi işlerden biri. Bu aslında kendi çizdikleri imajın da dışında bir iş.Geçen senelerde Netflix daha çoğulcu politikalar izlemiş ve çoğu zaman bu politikanın dışına çıkmaktan kaçınmışlardı. Ama 2018 sonu ve 19 başında yaptıkların işlerin az da olsa bir kısmı para odaklı değil prestij ve sanat odaklı ürünlerdi.Bu elimizdeki ise yukarıda değindiğim azınlığa dahil yeni nesil bir sanat anlayışı güden, 3 kelime üzerinden doğaçlama animasyonların yapıldığı bir antoloji idi. Antolojideki bölümleri izledikçe sanki yazar ve çizerlere bu üç kelime verilmiş ve akıllarından geçenleri bir bütün haline getirilmiş gibi hissettim. Hepsinin aynı üç kelime çerçevesinde birbirinden bu kadar farklı olması ortaya güzel bir tat ve tüketilmesi kolay bir iş çıkarmış. Burada bölüm sürelerinin kısalığı da bu tüketim kolaylığında önemli bir rol oynamış. Genelde tüketim kolaylığının düşmanı olan hikaye derinliği de her bölümün farklı sanatçılar tarafından yapılmış olması ve sanatçı

Aslında pek izlemeye değer bulduğum bir film değildi kendisi fakat bugün film üzerine çok fazla düşünmek istemediğim için bir Block-Buster tercihi yapmak istedim. Bunu da daha önce izlediğim ve nasıl olduysa beğendiğimi hatırladığım bir film ile yapmak istedim. En azından neden beğendiğimi hatırlarsam yazmanın daha kolay olacağını düşünmüştüm fakat filmin sonunda bunu ilk izlediğimde nasıl beğenmişim sorusu oluştu. Çünkü bu filmi izlediğimde bir sinema ürünü değil de, bir Brad Pit fantezisi buldum. Block-Busterlar bu tip şeyleri yaparlar ve bu normaldir fakat ekstra olarak başka bir şeyler daha vaad ederler ki sadece ana karakter üzerinden satılmış bir ürün olarak hatırlanmak dışında bir sanatsal ürün olduklarını da hatırlatmak isterler. Fakat buradaki durum bana oyuncuyu satmaktan daha fazlası gibi geldi. Brad pit film boyunca her şeyi ama her şeyi yapan tek insan olarak göze çarpıyor.  Yani biraz karakter derinliği eklemek çok mu zordu. Etrafta tonlarca şey olmasına karşı

After Life bana aradığım şeyleri pek veremedi açıkçası. İyi düşünülmüş, iyi yazılmış ve oynanmış bir dizi ama gene de bir türlü o iyi olma eşiğini atlayamamış bir dizi. Ne aradığım konusunda benim de pek bir fikrim yok ama kendisini farklı kılan tek şeyin Ricky'nin etrafına karşı olan tepkileri olmasını beklemiyordum. After Life'ı izlerken zaten normal hayatın işleyişinin senaryolu bir hali gibi hissettim. Yani gereksiz. Bunlar zaten istesen de istemesen de hayat içinde yaşayacağın ve hissedeceğin durumlar. Sevdiğiniz bir insanın ölmesi bu dünya da kaçınılmaz. Bu olaya karşı vereceğiniz tepkilerin aşırılığı da kaçınılmaz. Bunların intihara meyilli şekilde olması da yaşanılabilir bir sonuç. O zaman bunu ekran karşısında göstermeye değer farklı kılan başka bir şeyler olması gerekmez mi? Benim gözümde gerekir. Çünkü en nihayetinde bu bir belgesel değil bu yazılmış ve oynanmış bir şey. Verilen tepkiler yaşanan olaylar ve karakterler gerçekle çok yakın olmakla beraber kurgulan

Herhalde bu film ile ilgili yapabileceğim en doğru yorum hafif bir filmdi demek olur. Çünkü bir konu veya hikaye derinliği yoktu. Karakterlere bağlanabilme ya da bir takım sizi filmin içine çekecek diğer ögelere sahip değil. Daha çok insanların kafalarını yormadan anlayabilecekleri bir filmdi. Fakat komedi ve hikaye kurgusu açısından farklı bir takım ögelere sahipti. Öncelikle senaryo öyle ağır duygular barındırabilecek veya bir anlama sahip olabilecek kadar alana sahip değildi. Basit bir gençlik filmi en nihayetinde. Hatta bu filmi diğer gençlik filmlerinden bile daha sığ olarak nitelendirebiliriz. Ama bu sığ sularda bile gezinirken işi en efektif yapabilecek şeylere kafa yorulmuş. Basit bir matematik ile 2 karakter ile açılan senaryo daha sonra bir 3. karakter ekliyor. Ardından karakterlerin hikayelerini bölmeye başlıyor. Hikaye önce 2+1 sonra 1+1+1 şeklinde parçalanıyor. 1+1+1 halinde iken film karakterlerin üçünü de bu sığ sularda ayrı ayrı büyütüyor ve daha sonra tekrar bi

Hayat gerçekten çok enteresan. İçinde o kadar fazla ses, tat, görüntü barındırıyor ki büyülenmemek elde değil. Hayattan tat almak sadece o ana bağlı da değil. Geçmiş tatları tekrarlamak, yaşanmamış görüntüleri görmek... Hiçbir kalıba uygun olmayan fakat hep en mükemmel olan... Geçmiş için de, gelecek için de, şimdi için de hep en mükemmeli. Bu yüzden bu belgeseli hangi kalıpta ne sebeplerle üzerine yazmam veya düşünmem ve değerlendirmem gerek bilmiyorum. Sonuçta birilerinin, bir ailenin hayatını izliyorum. Buna iyi ya da kötü demek ona ne bir katkı ne de bir etki sağlayacak. Fakat ben izlediğim şeyden çok memnunum. Tüm aileyi anlamış gibi hissediyorum. Onlarla beraber bu 2 yıllık kısa zamanı beraber geçirmiş gibiyim ve onlarla olan bu serüvenim sayesinde kendi geçmişime baktığımda olayları nasıl değerlendirmem gerektiğini bir kez daha öğreniyorum. Yaşadığımız kötü şeylerin hep diğer bir yüzünün olması gerçekten çok garip. Bir intihar tüm aileyi yıkarken, intihar edenin arkasında bı