Bitirdikten Sonra

  2013, by Megadev Çok iyisin çok hoşsun ama yeter bro, daha fazla oynamak istemiyorum. Normalde bitirdiğim için adamdan sayılmamayı pek kendime yediremedim açıkçası. Ki zaten ben zorda bu oyunu hayatta bitiremem. Basit ve iyi bir rouge-like ama her öldüğümde gelişme eğrisi olması gerekirken sanki burada pek yok gibi. Yani varda eğri o kadar az etkili ki benim yeteneklerimle ne kadar uğraşsam da çok ama çok zor bir deneyim olur. Çünkü gelişme daha çok oyuna alışman, kontrollere alışman biraz düşmanları tanıman vesaire etrafında şekilleniyor. Ama ben de speedruner falan değilim ki kardeşim bu kadar üzerine abanacağım bir oyun değil malesef ve mevcut şartlarla benim bu oyundan fazlasını çıkartmam imkansız.  Oyunun iyi kötü bir hikayesi de var ama çok basit ve sadece oyunun başı ve sonunda biraz kulağa çalınıyor o kadar. Yani oradan da oyuna devam etmeme dair bir ışık gelmiyor. Farklı bir harita bir alan bir eğlence farklılığı da yok. E beni bu oyuna daha fazla devam ettirmeye itecek ne v

  2017, by ZAR 21 Pür-i pak bir puzzle deneyimi.Sanatsal kısmının çok ağır bastığı ama mediumuna uygun sanat tercihi yerine daha plastik sanatların tercih edildiği ve tanıdık bilindik puzzle mekanikleri ile mediuma entegre edilmiş bir oyun. Güzeldi, salt puzzle bu aralar ihtiyacım olan şeylerden biriymiş onu öğrendim. Takip etmek zorunda olduğum bir hikayesi yoktu. Herhangi kendine özel daha önce görülmemiş diyebileceğim bir mekaniği de yoktu. Aşırı yorucu bulmacaları da yok yani tek kelimeyle basit ya da hafif olarak tanımlayabilirim sanırsam. Oyunun vermek istediği şeyler basit, etrafını süslediği şeyler basit, bulmacaları da böyle zorlanmadığınız fakat kolay da olmaya orta derece diyebileceğimiz fakat çok rahatlatan yapbozlar gibi. Sanırsam bunun en büyük etkeni eninde sonunda o bulmacayı çözeceğime dair olan inancım ve bir zaman sınırı ile stres altında olmamam olabilir. Oyunun zaten kısa süreceğini biliyor etraftaki şeylere boş boş bakmanın bile hoş olduğunu hissediyorsanız ister

  1999, by Hiroyuki Okiura Bir kırmızı başlıklı kız hikayesi. Bir entrika ve aslında dünyanın bolca protestolar ile harmanlanmış gündemini düşününce baya güncel de bir film. Güç odaklarının çok güçlenip amaçlarının daha çok güç kazanmaya evrilmesinin bir yorumu. Ama asıl teması ve asıl yorumladığı şey asker vücudunu giymek ve aynı paralelde o vücudun içerisinde kaybolmak. Film anlatı olarak, sunum olarak, görüntü olarak, renk paleti olarak, tema olarak çok üst düzey bir uyum yakalamış bence. Bir an olsun kaç dakika kalmış ne kadar olmuş demedim (ki iyi kötü her medya ürününde ne kadar zaman kaldığını ara ara kontrol ederim.). Bu benim standartlarımda filmin akıcılığına kendimi kaptırmış olmam demek yani baya hoşlandığım bir deneyim olduğuna dair bir göstergedir. Anlattığı şeyi içselleştirmekte her ne kadar sorunlar yaşasam da beni kendine %100 bağladı. Anlattığı şeyi her ne kadar sürükleyici bulsam da pek çok açıdan yüzeysel olduğu da bir gerçek. Yani en temelde bu bir güç savaşı mı, i

  2018, by Light Soft Bu kadarcık oyuna bu kadarcık yazı. He bir de satılıyor bu oyun... Parayla... 4

  2014, by Lionhead Studios Bu oyun iyi bir oyun ama şöyle bir dönüp bakınca pek çok açıdan da kötü bir oyun. Şöyle ki genel teması kullandığı mekanik ile oyunun işleyişini iyi bir şekilde birleştirmesi ve eğlenceli bir oyun olması açısından mükemmel olmasa da iyi olan çok büyük potansiyelle vaat eden başarılı bir seriye giriş oyunu. Fakat bu yenilenmiş haliyle bile hala eski hala cilalanmamış ve biraz takır tukur çalışan bir yaşlı bir makine gibi. Yapmak istediği işi yapıyor ama bir yandan da her gıcırdamasıyla içinizi kötü kötü yapıyor... gibi. Bunun en büyük etkisini oyunun son kısmında olayların hızlanmaya başladığı kısımda görmek çok daha kolay oluyor. Senaryo ve olaylar artık bu hantal oyunu geride bırakmaya başlıyor ve oynarken sanki bir şeylere yetişemiyormuş, sanki bir şeyleri kaçırıyormuş ya da sanki bunları da ben yapmak zorunda olmamalıyım hissiyle kaldım oyunun son bölümünde. Oysa ilk ve orta kısım hep üstüne koya koya, alıştırarak ve içine çekerek ilerlemişti. Oyunda yaşl

  2019, by Konami Digital Entertainment Bir oyun her şeyiyle mi yanlış hissettirir. Ya gerçekten anlamıyorum sorun bende mi oyunda mı? Çok fazla bir biçimde hıza, atikliğe ve çevikliğe dayalı bir sporu nasıl bu kadar hantal gösterebilmişler bir gram anlamadım. Pas aldığında Messi'nin bile belini çevirmesi Batuhan Karadeniz hızında yuh be kardeşim. Oyun kendini oynatmak değil bizi çileden çıkarmak istiyor benim anladığım. Bunu da az biraz koşunca çılgın gibi yorulan oyuncularla, koşu yollarına koşu yapmayan oyuncularla (ki bu düşük seviye oyuncularla anlaşılır bir durumdur da takımda maradona var be kardeşim yuh be utanır insan), anasının nikahına giden toplara çatur çutur koşarken ayağından 15 cm ileri açtığı toplara yetişemeyen topçularla açık açık gösteriyor. Ne desem bilemiyorum. Bu benim ayarlarımdan kaynaklanan bir sorun desem oyunun bu sürümü online yani ayarlar standarda oturtulmuştur.  Hadi oyunun içini biraz salayım dışına bakayım. 1- Müzikler bence çok sinir bozucu hatta

  2012, by Lorene Scafaria Ya sen çok güzel bir şeysin ya. O kadar naif bir filmsin ki bazen anlayamıyorum nasıl bu duyguları ben hissedemiyorum, ben nasıl bu kadar naif olamıyorum diye. Çok basitsin o kadar basitsin ki çoğu insan bence seni anlamıyor. Belki sinema filmi olmana çok takılıyorlar, belki o naiflik ve basitlik artık kompleksleşmiş insanlara bir anlam ifade etmiyor. Belki de başarılı bir gişe yapmışsındır bilemiyorum ama gerekli ilgiye sahip olduğunu düşünmüyorum.  Çok güzel noktalara sahip olman mı desem, müzik seçimleri mi desem, birbirine çok yakışan iki tezat karakterin yaşananlara adaptasyonları mı desem sanki birbirine çok yakışan basit şeylerin birleşimi gibisin. Ne bir duygu ne bir diyalog ne de bir oyunculuğun aşırılaştığı ya da düştüğü an yok. Hep belirli ve kendi temasına uygun bir hızda ilerliyor ve çok yakışıyor üstüne. Benim duygusal boşluklara sahip olduğum bunca yapış yapış yorumdan sonra biraz malumun ilanı olacak sanırsam ve bir diğer malumun ilanı da film